Natuurbeschermingswet

De Natuurbeschermingswet 1998 regelt de bescherming van gebieden, die als staats- of beschermd natuurmonument zijn aangewezen. Het belangrijkste onderdeel van de wet is dat er een aparte vergunning nodig is voor activiteiten die mogelijk schadelijk zijn voor het natuurmonument. Het maakt daarbij niet uit waar die activiteiten plaatsvinden, dat kan zowel binnen als buiten het natuurgebied zijn (de zogenaamde "externe werking"). In de wet is ook de bescherming van de gebieden die door Nederland zijn aangewezen op grond van de Europese Vogel- en Habitatrichtlijn opgenomen. In principe dient elk veehouderijbedrijf te beschikken over een vergunning in het kader van de Natuurbeschermingswet (NBW vergunning). Momenteel bestaat er veel onduidelijkheid over deze problematiek. Niet alleen vanuit overheidswegen wordt hierover druk uitgeoefend maar ook door de banken wordt de vergunning in het kader van de natuurbeschermingswet vereist bij financiering. Wanneer er geen voldoende ammoniak rechten op een bedrijf aanwezig zijn, zou het aankopen van ammoniakrechten de mogelijkheid voor het verkrijgen van de vergunning in het kader natuurbeschermingswet perspectief kunnen bieden.

Ook door de invoering van de PAS (programmatische aanpak stikstof) kunnen in sommige gevallen de mogelijkheden voor het verkrijgen van de vergunning in het kader van de natuurbeschermingswet perspectief bieden.